Nahayat

يه نفرهست كه خيلي به من كمك كرد كه وبلاگ دارشم و خيلي كارها رو هم خودش كردو هميشه هم منو تشويق به نوشتن كرده . دستش درد نكنه . شايد يه روزي در ملا عام ازش تشكر كنم .
هميشه به من مي گه بنويس و در وبلاگ بنويس . من مي نويسم اما كمتر در وبلاگم . به چند دليل :
1- يه چند نفري آشنا مي دانند من كجا مي نويسم و من در خلا نوشتن رو بيشتر دوست دارم .
2- .....
3-........
دلايل براي خودم موند. به همين دليل وبلاگ من كم خواننده مي ماند و من هم خودم كم مي نويسم .

اما اصل مطلب .
من گير كردم .
گير كردم خوب گير كردني .
گيركردم ميان خودم و ديگري
ميان خودم و ديگران
ميان خودم و ترسهام
ميان خودم و حقايق
ميان خودم و منطق .
ميان خودم و عشق
ميان خودم و او.
ترسها و بزدلي ها
شجاعت ها و تهورهام هيچ كدام اين وسط نيستند
همه چيز يه خوابه و يه چرت و يه رويا
مدتي است روي ابرها راه مي رم
هيچ كس اين بالا نيست .
هيچ كس من تنهاي تنهام
حتي اون دوستم كه معتقد است خيلي با هم هم سوژه ايم الان در سوژه خودشه ومن اينجا تنها.
خوب دراين تنهايي طبيعيه كه هرروز به دري و هر روز به مسيري برم
حالم از نصايح بزرگانه بهم مي خوره و ايضا عاشقانه .
من بالاخره كارخودم رو مي كنم . دنيا به تخمم نخواهد بود.
شجاعت رفتن به آن مسير را ندارم ولي نيايش مي كنم شايد خدا بخواهد .

posted by Raha @ 4:33 AM