Nahayat

چقدربده كه آدم بداهه بنويسه
چقدربده كه ازتكنولوژي كم بدونه
چقدر بده كه وب لاگ نفهم باشه
اونوقت يه عالمه بهت الهام مي شه و مي نويسي
بعد پيغام مي گيري كه زكي . معطلي . همش پريد
حالادوباره كه مي خواي بنويسي
نمي شه به اون خوبي بنويسي
چون حداقلش اينه كه از وحي و الهام خبري نيست .

يه همچين قصه اي بود:
ازوسوسه مي گفتم
از زيبايي وسوسه
از اين كه نبايد از وسوسه بد گفت
از اين كه
مگه مي شه بالغ بود ، عاشق بود ، سرسبز بود و وسوسه نشد .
آدم بدون وسوسه مرده است . و من زنده
از مسيح آخرين وسوسه هايش ماند از مانيز
آدم بدون وسوسه ، آدم بدون سوداست . آدم بدون آرزوست .
چون در نهان هر وسوسه آرزويي خفته بيدارباش مي زند.
يه نگاه ، يه كلام يا يه لحن . يا هيچكدام
نمي دانم . من آماده وسوسه شدن بودم .
عاشق كلمه بودن هستم . يه چيزي بودن – يه چيزي شدن
به بودني تبديل شدن
صحبت از وسوسه بود
آره ديروز – يا شايد روز ديگري بود .
مي خوام از وسوسه هايم بگويم .
شجاعانه است .
اگر وسوسه شيم . كاري كنيم حتما پاش وامي ستيم
اما از خود وسوسه نمي تونيم بگيم .
بس كه درنهان است و در نهان مي خواهد بماند
اين خود وسوسه است كه آدم را هيجان زده مي كند .
وگرنه هزار كار مي شود كرد
هزار فكر مي توان داشت
هزاروسوسه مي توان داشت .
اما از داشتن تا شدن . تا بودن
واي . ترس تمام عالم . دلهره دارم
كسي مي داند كه وسوسه دارم؟
مگر فقط خود وسوسه .......
هزاران نفر درعالم ....
من از قضاوت خودم مي ترسم
و ازباوراين كه من هم وسوسه شدم
و از باوراينكه من از جنس وسوسه شدگانم


قهر قلب
چرا بايد اينقدر قلبم قهر كند؟
چرا من قهررا كنار گذاشتم درحالي كه قلبم دلش قهر مي خواهد؟
دلش رم مي خواهد ، دلش مي سوزد ، مي گيرد.
آخ اين درد روحم بود
از بيگانگي اين بستر دلم قهر مي كند
گاهي دور و بيگانه و سرد مي شودو من هر چه ها مي كنم از سرمايش نمي كاهد
قلبم ، قلبكم ، دلم برايت مي سوزد. حتي اگر ديگران مسخره ام كنند.
باز ياد تو مي افتم . تو از من هم خرتري هم تنهاتر.
من از اين بستر طولاني و دور وحشت دارم .
تو قهر مي كني . من در مبارزه با قهرتو خسته شده ام .
قهرنكن . من بي غرورتر از قهر هاي توشده ام .
من پذيراي اين سردي شده ام . تو همقدم من باش.
و گرنه تو هم دربستر طولاني سينه من بي غرور خواهي شد .
××××××××××××××××××××××××××××

كارت لافاته
درست وسط بازي
نه آخر بازي
داشتم مي باختم
تك كارت ، اعلام نشده بود.
بهانه خوب
با آهنگ و شيطنت گفته بود.
ولي بهانه خوب بود.
گفتم قبول نيست .
كارت لافاته
تعجب و خنده
بهم گفت دروغ مي گويي و خودت باور مي كني .
و اين باور او را به خنده مي انداخت .
با تعجب مي خنديد .
از دروغ و پررويي
ولي من بازي كردم .
30 روز است كه زمزمه مي كنم . دروغگو . دروغگو
و پررو . ياد خنده و تعجب او كه مي افتم .
از اين صفات خودم لذت مي برم .
شايد كم كم دروغهاي بزرگ را باور كنم .
×××××××××××××××××××××××××××
خوابي ؟

- خوابي ؟
- نه ؟
- گوش مي دي ؟
- بله
- دوستم داري ؟
- بله
- مي ماني ؟
- بله
- مرا به آغوش مي كشي ؟
- هوم
- محكم
- هوم
- عاشقانه
- هوم
- بيداري ؟
- بيداري ؟
- ..
- ..
- به تخمم .

××××××××××××
پس وسوسه
- يادته از وسوسه گفتم
كه خوبه . كه بايد باشه
امروز حال ديگري دارم .
پس وسوسه
درست برحال و وزن پس زلزله
يعني امروز آرام آرامم. انگار نه انگار كه تكوني بوده
چقدر خوشحالم كه فقط صدمه و قرباني ندادم !
- ترسو
- خودتي . نترسيدم . جنگيدم . پيروز شدم . رفتم تن به تن با وسوسه .
- الان ياد ...
- نه اصلا حتي يادش هم نمي افتم ،حالم بهم مي خورد . از اينكه ياد وسوسه هام بيفتم
چقدر سربلندم .
مسخره نكن . مردي باور كن .
امروز اينطوريم ديگه .
××××××××××××××××8
خبر مرگ
امروز صبح نشسته بودم . سرميز . چه لرزشي سرتاپايم را دربرگرفت .
زلزله بود.
يه ذره بوي مرگ مي آمد. اما دور دور بود .
امروز خبر مرگ شنيدم . مرگي تلخ . مرگي سرطان
تصوير عزاداران .
من خنده ام گرفت . نمي دانم چرا .
دور بود . دور دور بود.
يكي به من گفت : مريضي
مريض خودتي
صادقانه بهت گفتم كه خنده ام گرفت .
ولي سعي مي كنم نخندم
نكنه انسانيت درمن مرد ه
و تو ....ناجي بشريت !؟
نه رفتم ، گل خريدم و نوشتم كه در پس اين ديوار ، پنجره ، چپر ،
گلهاست ، آسمان آبي ، خورشيد و روح بزرگ است .
و باوردارم كه خنده دارد ، به حال ما كه دراين غم غمناك مانده ايم ، گريه نمي كنم .
او رفت با مرگ .
ما – من ماندم با خبر مرگ .
كه فرياد بزند ؟ زندگي .
×××××××××××××××××
ميلان كوندرا مي گويد ،
يه چيزي شبيه به اين مي گويد ،
كه بعضي از نمايش احساسات خود لذت مي برند .
من مدتهاست كه با اين مشكل دست و پا مي زنم كه احساساتم را نمي توانم نشان دهم.
چرا ؟
شادي مي تراود . غم هجوم مي آورد اما دربيان آن اكثرا ناتوانم .
از نمايش آنچه پنهان مي آيد . و نامش حس است بدم مي آيد .
دلم مي خواهد حس حس بماند.
پس محسوس يعني چه ؟
يعني قابل حس ؟
پس چرا به جاي آشكار مي گوييم محسوس ؟ محسوس بودن كه زيباتراز آشكار بودن است .
.
اما فروخوردن گاهي زيباتراز فرياد كردن است .
فقط گاهي .
گير كردم درميان دو منطق .
×××××××××××××
در پس تنهايي و رنج و فراق
ياد آن شيرين و دلبر را خوش است
پشت يه ميني بوس اين نوشته را خوندم
درجاده اي طولاني ، گرم و كويري
چقدر آن روز هوس رفتن تا ته دشت تا سركوه داشتم
كاش رفته بودم
آهان در پس ....
اين شعر تخمي رو كه خوندم ياد خيلي چيزها افتادم
رسيدم .
جاده تمام شده بود
من رسيده بودم
اما نه به ته دشت و نه به سركوه
به مزار يك شاعر
اين بار نوشته بود بود
به سراغ من اگر مي آييد
نرم و آهسته بياييد ، مباداكه ترك بردارد .
چيني نازك تنهايي من
چقدر به خودم دروغ مي گويم
اينقدر تنهايي من ترك خورده
نه دروغ مي گم
اوني كه ترك خورده احساس منه
وگرنه تنهايي من وسيع و باشكوه مانده
اما
به سراغ من اگر مي آييد
هرطوري كه دلتون خواست بياييد
من مدتهاست كه نيستم
قاصد تجربه هاي همه تلخ
با دلم مي گويد ......

posted by Raha @ 1:35 AM